Als er al iets is, wat je kunt zeggen over Ana Egge, is het wel dat de uit Saskatchewan afkomstige ex-Austinite, die tegenwoordig in Brooklyn resideert, erg regelmatig is in het uitbrengen van nieuw werk. Ik herinner me als de dag van gisteren welk effect haar debuut, “River Under The Road” op het geweldige Lazy SOB Records label teweeg bracht bij de gemiddelde liefhebber van wat we toen nog singer-songwriting Americana noemden. Dat was niet veel minder dan een schokgolf en songs als “Bless Me Mother”, “The Bramble and The Rose” of “Fierro” staan ondergetekende nog dermate goed oor ogen, dat ik niet eens de plaat uit de rekken moet halen om de eraan verbonden herinneringen weer op te roepen.

Tweeëntwintig jaar later is de Ana geëvolueerd van het meisje van 21 toen, naar de vrouw van nu, die met “Is It In The Kiss” aan haar elfde plaat toe is en bij wijze van inleidend statement is het niet overdreven te zeggen dat ze meer en meer in de sporen van de hele groten terechtkomt. Ik denk daarbij aan Emmylou Harris, Dolly Parton en Gillian Welch: vrouwen, die niet alleen prachtige songs kunnen schrijven, maar die dat ook kunnen alsof -en misschien is het wel écht allemaal zo gegaan- alles waar ze over zingen hen ook echt overkomen is. Voeg daar haar bijzondere stem aan toe, zo eentje waar de “soul” met hele bakken overheen gekieperd is en je hebt meteen alle ingrediënten voorhanden om van een goeie plaat een geweldige plaat te maken.

Die elfde en geweldige plaat bevat tien eigen songs en een formidabele cover van Diana Jones’ “Ballad of the Poor Child” -uit diens “Better Times Will Come”- hier in een oorstrelend, maar hartbrekend duet met Iris DeMent, waarin de fiddle van Alex Hargreaves het kippenvel op je armen doet verschijnen. Opener “Cocaine Cowboys” zet meteen de toon voor het country-gehalte van de plaat: dit is haarfijn geobserveerd en dito geformuleerde poëzie, die overigens heel knap gevisualiseerd wordt in de videoclip, die u hierbij vindt.

Het geheel van de plaat is echter veeleer soul- dan country-getint, weliswaar voornamelijk van het hele trage type, dat Ana toelaat naar zichzelf en naar de wereld te kijken en daar pareltjes aan over te houden als “Teacake and Janey”, met het hartverscheurende “when you’re gonna break my heart?” als terugkerend motief; of het erop volgende “James”, waarin de dagelijkse strijd met “het leven” wordt beschreven met die akoestische gitaar, die zo typerend is voor Ana Egge’s muziek, helemaal centraal in de mix en een trombonelijn, die je de adem afsnijdt er omheen. Ronduit prachtig, noem ik dat.

De wereld en het leven zoals Ana ze, zonder te oordelen, observeert, zijn niet altijd even fraai om aan te zien, maar de manier waarop zij dit allemaal weet te verwoorden, laat een vrouw horen, die haar eigen weg is gegaan, die veel hinderpalen op haar levenspad is tegengekomen, maar die ze stuk voor stuk heeft weten te overwinnen. Ana Egge is vandaag één van de allergrootste songwriters van haar generatie geworden en deze nieuwe plaat zal daar alleen maar toe bijdragen. In “No Depression” wordt ze “balsem voor de ziel” genoemd en zo is het maar net: schitterende plaat!

(Dani Heyvaert)